Jean Pierre Rawie

Schijn

Ik zie met nauwelijks bedwongen schrik
steeds schrijnender de waarheid onder ogen,
de jaren die mij zomaar zijn ontvlogen,
de schijngestalten van mijn eigen ik.

De tijd waarover ik misschien beschik
tegen de tijd die weg is afgewogen,
doordringt mij enkel van mijn onvermogen;
het einde schuilt in ieder ogenblik.

De afgelegde wegen overziende,
al wat er was aan vrouwen en aan vrienden
en al waarmee lichtvaardig werd gespeeld,

wat bleef er over van de stoutste dromen,
dan dat ik tot het inzicht ben gekomen
dat ik mij elk verlangen heb verbeeld?