Marga Kool

Zandlopers

Ja ja,
dat was me wat
zeg jij niet zonder spijt
hoe we hier
wat we hier toen
dat we op blote voeten
hand in hand
Mantingerzand

de schampere zuilen van jeneverbes
halen hun rafelige schouders op
kijk ons:
van alle tijd
nooit mooi geweest, altijd al uit elkaar gewaaid,
niet uitgezaaid
en zonder heimwee zonder haast
wegglijdend in vergetelheid

Ik lees de lucht, je mond
Ik spel een vage afdruk in verstoven grond
zandloperszand dat wegvloeit van een hoge rand
wit, arm en droog, zonder houvast
zet het zich schrap voor herfst, maar
zomerwarmte ligt er diep in opgestast

kijk mij, zeg ik
de tijd schuilt in mijn oogopslag
de jaren glunderen onder mijn huid
onder mijn oude kleren ligt je bruid
dat was me wat
zeg ik, ja ja
en schop mijn schoenen uit